Historia hospicjum
Początek
Oficjalnie pierwsze i jedyne na Litwie hospicjum, które przyjęło nazwę Hospicjum bł. ks. Michała Sopoćki w Wilnie, zainaugurowano w 11 lutego 2009 r. – w dniu, w którym obchodzimy Światowy Dzień Chorego. Tego dnia Dom Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego stał się miejscem spotkania ludzi o szerokich umysłach i sercach, które zjednoczył temat cierpienia, choroby i formy niesienia pomocy osobom umierającym. Wówczas ogłoszono powstanie hospicjum, a całemu dziełu w imieniu swoim i JE Audrysa Juozasa Bačkisa błogosławieństwa udzielił bp Juozas Tunaitis.
Miejsce miłosierdziem naznaczone
Historia tego miejsca jednak sięga znacznie dalej, symbolika – głębiej. Mało kto pamięta, że przed wojną mieszkał tu ksiądz „w okrągłych okularkach” o nazwisku Sopoćko, spowiednik siostry Faustyny Kowalskiej. Jako jedyny uwierzył, że dziewczynie ukazuje się sam Bóg. Po czym malarzowi Eugeniuszowi Kazimierowskiemu, który miał tu swoją pracownię, kazał według jej wskazań namalować obraz Jezusa Miłosiernego. Poza obrazem „Jezu, ufam Tobie” w murach tegoż budynku powstało Zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego zgodnie z przesłaniem Jezusowym, jakie siostra Faustyna przekazała swojemu spowiednikowi. W czasach II światowej zarówno założyciel zakonu ks. Michał Sopoćko, jak i pierwsze zakonnice wyjechali z Litwy. Opuszczony budynek na blisko pół wieku przejęła administracja pobliskiego więzienia, które z miłosierdziem na pierwszy rzut oka nie miało nic wspólnego.
Trzy złote i modlitwa
Jednak rozpoczęte niegdyś przesłanie miłosierdzia nie ustało. Po odzyskaniu przez Kościół skonfiskowanych przez sowieckie władze nieruchomości, kardynał Juozas Bačkis zaproponował siostrom z powstałego tu zakonu, aby wróciły i założyły pierwsze hospicjum. W 2007 r. na Litwie przyjęto ustawę o opiece paliatywnej, a rok później przełożeni skierowali siostrę Michaelę Marię od Matki Boskiej Ostrobramskiej na Litwę, powierzając jej misję utworzenia pierwszego w kraju hospicjum dla dorosłych. Któż mógł przewidzieć, że jej imię zakonne będzie wstępem do historii miłosierdziem naznaczonej, w miejscu odległym o niecałe 10 minut od Ostrej Bramy? Po trzech latach udzielania przełożonym odmownej odpowiedzi, siostra Michaela ostatecznie zdanie zmieniła. Nieprzypadkowo miało to miejsce podczas mszy, na której księdza Sopoćkę ogłoszono błogosławionym. Trzy złote w drobnych monetach – tyle miała na rozpoczęcie powierzonej misji. Ofiarę od kwiaciarki przy gorzowskim cmentarzu, który odwiedziła w dzień wyjazdu do Wilna.
Wzgórze Nadziei
Remont budynku przy ulicy Rasų rozpoczął się w 2009 r. Pięć lat później ruina zamieniła się w schludny jasny budynek z czternastoma łóżkami. W 2013 r. pierwszy pacjent został przyjęty do hospicjum stacjonarnego. W międzyczasie ruszyło hospicjum domowe, a od 2020 r. działa również pierwsze w krajach bałtyckich hospicjum dla dzieci. Placówka jednocześnie może przyjąć dwunastu małych pacjentów.
Rocznie opiekę w hospicjum znajduje ponad 300 osób, a także ich rodziny. Dział hospicjum domowego obsługuje czasami nawet 60 osób. To placówka, w której zarówno dorośli, jak i najmłodsi pacjenci są otaczani troskliwą opieką, otrzymują niezbędną pomoc medyczną, wsparcie duchowe, poczucie bezpieczeństwa domowego i bliskości. Wznoszące się na Wzgórzu Nadziei hospicjum to dzieło ludzkich serc, które nie powstałoby, gdyby nie pomoc i ofiarność ponad 200 firm i instytucji oraz ludzi dobrej woli na całym świecie.
